Ήρθα και εγώ στον κόσμο αυτό, στης άνοιξης τα αλώνια,
εκεί που εγώ, πρώτη φορά, είδα τα χελιδόνια.
Ήρθα και εγώ στον κόσμο αυτό, στης χαραυγής τα χρόνια,
εκεί που εγώ κατάλαβα, που παν’ τα χελιδόνια.

Μεγάλωσα στα χέρια σου, μάνα μες στην αυλή σου,
τα μάτια μου, στα μάτια σου, καθρέφτης στη ψυχή σου.
Τα χρόνια δε λογάριασα, σημειώσεις δεν κρατούσα,
φτωχός στις λέξεις που έλεγα, κι όμως της εννοούσα.

Ρεφραίν:
Πες μου μικρέ μου πρίγκιπα, εσύ που σέρνεις βράχους,
τα χελιδόνια της αυγής, χτίζουν φωλιές σε βάλτους;
Έχουν κι αυτά ένα όνειρο, μία ευχή γραμμένη,
στης μοίρας τα ταξίδια τους, σαν μαχητές ντυμένοι.

Και ταξιδεύουν στ’ άγνωστο, και φτιάχνουν μια φωλίτσα,
στο χάρτη της συνείδησης, και μου φωνάζουν ξύπνα.
Και γράφουν σε ένα ουρανό, μια μελωδία στο πιάνο,
πως ήρθανε στο κόσμο αυτό, κι απ’ το Θεό πιο πάνω.