Σε περίμενα ένα βράδυ, με στου ονείρου τον ιστό,
σε ένα δρόμο στο σκοτάδι, στης Κυψέλης το στενό,
μου είπες ότι θα ερχόσουν, στα άσπρα να με υποδεχτείς,
μου είπες έλα μη φοβάσαι, και θα βγω για να με δεις.

Ρεφραίν:
Μα οι ώρες δεν περνούσαν, άλλο είχανε σκοπό,
ούτε τα άστρα μου μιλούσαν, άλλο είχανε σκοπό.
Όλα πια ήταν στημένα, σαν να ‘ναι Κυριακή,
Κυριακή μες στο μυαλό μου, Κυριακή δεν είσαι εσύ.
Μα οι ώρες δεν περνούσαν, άλλο είχανε σκοπό,
σαν να ήτανε Δευτέρα, της Κυριακής το πρωινό.

Έριξα στον καθρέφτη μου, μια πέτρα από θυμό,
και μέσα από τα θρύψαλα, μου απάντησε η ηχώ,
«στον ΑΔΗ χάνονται ψυχές, κι εμείς εδώ γελάμε,
μιας κόρης και μιας αδελφής, μιας Κυριακής θυμάμαι».