Τη μοίρα μου την όρισαν αρχέγονες εικόνες
Σαν άνθρωπος που έζησε μέσα στους παγετώνες
Με το κρασί στο αίμα μου έμαθα ν’ αγαπάω
Και με καθάριο ουρανό πάντα θα ξενυχτάω

Ανασαίνω

Και τις πληγές μου έλουσα μ’ ένα κιλό αλάτι
Να νοιώσω πάλι σαν παιδί στου πόνου το κρεβάτι
όλες αυτές οι θάλασσες που σπίτι πια δεν μένουν
άνοιξη θέλουν τα θεριά για να τις υπομένουν

Και θα κλειδώσω το στερνό αντίο στο ντουλάπι
για να γλιτώσω το κλουβί δίχως να πιω το χάπι
θα κλαιν’ οι αγαπημένοι μου εχθροί και όλοι οι φίλοι
κι εγώ απ’ τον παράδεισο μήνυμα θα ΄χω στείλει