Φθινόπωρο της μοναξιάς και βέβηλο της θλίψης
πού χει αινίγματα στο φως, σταφύλια στα βαρέλια
μία βροχή όπου ξυπνάς, τα όνειρα να νίψεις
και κάποια αγάπη μακρινή ντυμένη με κουρέλια

Δαρμένα φύκια στις ακτές, αλάτι στις ρυτίδες
και φάροι απερίσκεπτοι που ξέχασαν να δείχνουν
όσα κι αν έρθουν μέλλοντα αφέσου στις παγίδες
στο άσχημο, στο όμορφο και στις ριπές που ρίχνουν

Χάνονται βάρκες στ’ ανοιχτά και οι ψυχές στο πούσι
κι ούτ’ ήλιος κάνει να φανεί, ούτε γλυκιά γοργόνα
όποιον θεό κι αν διάλεξες, ποτέ δε θα σ’ ακούσει
μα φτιάξε μια παράδεισο με τον δικό σου αγώνα

Στα λόγια τ’ άγρια της φωτιάς, το τσίπουρο δακρύζει
κι η μνήμη στ’ ακροκέραμο κοιτάζει σιωπηλή
ο έρωτας, αν το σκεφτείς, σαν αετός γυρίζει
σαν πέταγμα απόλυτο κι ασύγκριτη απειλή