— Το έμαθες το πήμα σου;
— Ποί-η-μα τη διόρθωνα, της έλεγα το ξέρω.
Και νόμιζα ότι το ’ξέρα, μα εκεί μπροστά στον κόσμο,
στην πρώτη του δημοτικού, στην ξύλινη εξέδρα,
προπάντων στον παππούλη μου μπροστά,
που ’ταν σαν ψάρι στη στεριά
εκεί στην πρώτη τη σειρά μακριά απ’ τα χωράφια,
εσάστισα ολότελα
και το ’χασα το ποίημα με το βαρύ φορτίο.
— γίνεται να ’ναι ελαφρύ το ελληνικό το χώμα
ή μία χούφτα ειδικά για τον ξενιτεμένο;

Τριάντα χρόνια αργότερα
η μάνα πια το έμαθε, λέει σωστά το ποίημα.
Μα απ’ το παλιό μου πάθημα και τη στερνή τη γνώση,
την ξέρω πια τη γλύκα του
— τότε το έλεγες σωστά. Πήμα της λέω.
Πήμα.