Σαράντα χρόνια πειρατής κουρσάρος από κούνια
Τίγκα τ’αμπάρια της ζωής με πίκρες ως τα μπούνια
Κι είπα να βρω ένα νησί με φίνα ακρογιάλια
Να πνίξω σε λευκό κρασί τα μαύρα μου τα χάλια

Μα είν’ η θάλασσα πλατιά
Τι κι αν σαλπάρουμε νοτιά
Αυτή βοριά φυσάει
Άλλα τα θέλω του μυαλού
Τί κι αν σαλπάρουμε γι’ αλλού
Αλλού η ζωή μας πάει

Σαράντα χρόνια πειρατής βαρέθηκε μια νύχτα
Μέσα μου ο ταξιδευτής κι είπα της τύχης ρίχτα
Κι αντί να φέρει το τσουλί εξάρες και ν’αράξω
Είπε πως πρέπει πιο πολύ τη μοίρα μου να ψάξω