Αχ,
ψεύτικε ντουνιά
που κρύβεις τόση αλήθεια μες στα στήθη.
Μεγαλώνω κι απορώ,
πως πέρασε γοργά ο καιρός,
παιδί ήμουνα.

Και ζητούσα απ'τη ζωή
τα πάντα κι άλλη μία γη
για προίκα.

Μα έλα όμως τώρα πια
που η καμπούρα δε βαστά.

Φέρτε όργανα βιολιά
και κρασί απ'το καλό
το πιο καλό μας.

Να το πιούμε όλοι μαζί,
να χορέψουμε γιατί
η ζωή δεν προσπερνά,
εμείς περνάμε.

Αχ,
δόλια μου καρδιά
που χόρτασες το γέλιο και το δάκρυ.
Σε φορτώσαν χημικά
με φόβους και κυνηγητά,
λαχάνιασες.

Άντε πες μου κάτι ακόμα
να το γράψω για κανόνα
για όσους ξέχασαν.

Και ν'αφήσω σαν θα φύγω
διαθήκη,
μόνο δίκιο.