Σαν περπατώ κατρακυλώ
σαν πέτρα που διψάει
να ξαποστάσει ο ντουνιάς
να γίνει οργή για τ'άδικα.

Ποιος είναι αυτός που μπόρεσε
στο χιόνι να ανθίσει;
να βγάλει φύλλα και κλαδιά
κι όλα να τα ζυγίσει;

Πόσο βυθό χρειάστηκες
για να με ταξιδέψεις;
Πόσο νερό απ'τα χέρια μου
ήπιες κι εχω στερέψει;

Mες στης Πανδώρας το κουτί
κλείδωσα τον Θεό μου
για να ξορκίσω το κακό,
μα έλα που όλα έχουν σκοπό.

Μέσα σε βάρκα γυάλινη
λέω παραμύθι μαύρο
χρώματα πίνω να ξεχνώ
και βλαστημώ σαν άγιος.