Ο άνθρωπος που κρύβω, δυστυχής
σ’ένα υπόγειο δώμα της ψυχής.
Σύντροφός του πιστός
του τσιγάρου ο καπνός
και στα δάχτυλα οι χάντρες
που κρατούν μόνο οι άντρες

Ο άνθρωπος που κρύβω, δυστυχής
σ’ ένα υπόγειο δώμα της ψυχής.
Η ματιά του η μελιά
δυο υγρά κρύα κελιά,
που κρατούν ισοβίτες
πόνους, δάκρυα και ήττες.

Το ξέρω η αυγή πως δεν αργεί
ο άνθρωπος που κρύβω για να βγει
και μεσσίες φθηνούς,
πριν προλάβει ο νους
το θυμό να ζυγίσει,
με ορμή θα θερίσει.

Ο άνθρωπος που κρύβω, δυστυχής
σ’ ένα υπόγειο δώμα της ψυχής
και μετρά τις πληγές
που σε χίλιες μεριές,
έννομοι παραβάτες,
του αφήσαν στις πλάτες.