Μέσ’ από πράσινες ελιές
και στάχυα χρυσοφόρα
δεν είσαι πόλη από χαλκό,
ούτ’ απ’ αχάτη χώρα.

-Σε ξέρει ο Θεός
και το καλό δεν σε ξεχνά ποτέ του,
σε ξέρει ο ήλιος και η βροχή
στα πόδια του Ταϋγέτου.

Μένουν τα πάντα ανάλλαχτα
τα σπίτια οι ζευγολάτες
και κουδουνίζουν οι πλαγιές
κι αχολογούν οι στράτες.
--
Σαν ένας ύμνος στην χαρά
των δουλευτών τα χέρια
σπέρνουν, θερίζουν, γνέθουνε,
σφυροκοπούν τη γης.
-
Και μέσ’ στα λόγγια απλώνεσαι
πιο ειρηνικό απ’ τ’ αστέρια
κυψέλη ηλιοπλημμύριστη,
χωριό της προκοπής.