Λοιπόν παιδιά που λέτε, ήτανε μια φορά
ένα μικρό ναυτάκι που είχε χρυσή καρδιά
Κόκκινα τα μαλλιά του στο χρώμα της φωτιάς
Νανάκος τ’ όνομά του, ο «φυσαρμόνικας»
Τα βράδια μοναχός του, μετά απ’ τη δουλειά
καθότανε στην πλώρη και έπαιζε σιγά
στη φυσαρμόνικά του, έναν γλυκό σκοπό
γι’ αυτή που αγαπούσε κρυφά από καιρό
Λοιπόν κι εκείνη τον αγάπησε πολύ
μα δε μπορούσε να μιλήσει η καημένη
Γιατί ήταν μια μικρή γοργόνα ξύλινη
στου καραβιού μπροστά την πλώρη καρφωμένη
Σ’ όλες τις θάλασσες και τους ωκεανούς λένε, η πιο όμορφη κοπέλα ήταν εκείνη
μα η βασίλισσα εζήλεψε πολύ και την εμάγεψε ένα άγαλμα να γίνει
Τα μάγια θα λυθούνε, μικρή μου μοναχά, αν κάποιος σ’ αγαπήσει βαθιά κι αληθινά.
Αν κάποιος σε φιλήσει χωρίς να το σκεφτεί, πως είσαι από ξύλο μια κούκλα ψεύτικη.
Και μια βραδιά ο νανάκος δεν άντεξε άλλο πια, τη φίλησε ο καημένος στο στόμα μια φορά
κι έγινε η γοργόνα κοπέλα αληθινή, της έλυσε τα μάγια και ζήσανε μαζί