Μία φορά κι έναν καιρό, μια γέρικη μαούνα,
τραβούσε μ' άσχημο καιρό κατά τον Πειραιά
Μα βούλιαξε στο Σούνιο απ' την πολλή φουρτούνα
Τις βάρκες ρίξαν στο γιαλό για να 'βγουν,
για να 'βγουν στη στεριά
Κι ένας μικρούλης πίθηκος χωμένος σε μια σκάφη,
είχε τρομάξει κι έκλαιγε και φώναζε πολύ
Αχ! πήγανε τα νιάτα μου κι η ομορφιά μου στράφι,
με χάνει η μανούλα μου κι η αγάπη μου η καλή
Κι ένα δελφίνι έφτασε, στην πλάτη του τον βάζει
Τον πέρασε για άνθρωπο, βοήθεια του ζητά
Μεράκλωσε ο πίθηκος και γλυκοτραγουδούσε
«γεια σου δελφίνι ναύαρχε και κολυμβηταρά!»
Κι εκεί που αρμενίζανε και όλα ήταν φίνα
Το δελφινάκι τον ρωτά αν είναι απ' την Αθήνα
Βεβαίως και κατάγομαι εγώ απ' την Αθήνα
και είμαι και από άρχοντες γονείς
Τιμή σου που με έσωσες δεινέ κολυμβητή μου
Tην τύχη σου γι' αυτό να ευλογείς
Κι εκεί που αρμενίζανε περήφανα κι ωραία,
το δελφινάκι τον ρωτά αν ξέρει τον Περαία
-Βεβαίως τον γνωρίζω και είμαστε και φίλοι
και έχουμε δεσμούς συγγενικούς
Η μάνα του κι η μάνα μου είναι πρώτες ξαδέρφες...
και μπλα μπλα και μπλου-μπλου-μπλουμ...
Το δελφινάκι θύμωσε τον τίναξε σα μπάλα
κι ο πίθηκος μες το νερό δεν ξέρει τι να κάνει...
τον έφαγε η ξιπασιά κι η κούφια του κεφάλα
κι η ψεύτρα η γλωσσάρα του που πήγαινε ροδάνι.