Εσύ που θέλεις
να ερμηνεύσω τις σιωπές μου.
Τις ενοχές μου.
Τις προσευχές μου.
Και όλες τις νύχτες που έμεινα σκυμμένος.
Σε έναν χάρτη.
Στο πάτωμα αφημένος.
Ο ουρανός μου.
Και ένας πικρός στην νύχτα ποταμός.

Αυτές τις ώρες που ένιωθες πως φεύγω.
Πως δραπετεύω.
Με ένα σακίδιο στην πλάτη κρεμασμένο.
Σαν ναυαγός...
Ούτε σωσίβιο.
Μα ούτε και Θεός.

Και εσύ δεν είπες...
Στάσου λιγάκι ακόμα.
Αγριεύει ο καιρός...