Είσ' η πίκρα του πλήθους τ' ανώνυμου
σημαιούλα γιορτής μα και χιόνι μου,
η σιωπή σου σταλιά δηλητήριο
σ' έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο!

Αντιγόνη μου
έρωτα μου
φωτιά
στο σεντόνι μου...

Που να ζεις
σε ποιο μύθο κουρνιάζεις;
μια θρησκεία αλλάζεις
αυτόματα,
Αμαρτίες σου τάζουν
και το δρόμο φράζουν
ξένα στόματα!

Ήσουν γέλοιο του πλήθους τ' αδύναμου
μια γωνιά ζεστασιάς στην Αθήνα μου,
το φιλί σου χαράς διαβατήριο
σ' ένα κόσμο γεμάτο μυστήριο!

Αντιγόνη μου
ερωτά μου
φωτιά
στο σεντόνι μου!