Μη μου χτυπάς την πόρτα ξημερώματα,
δεν την ακούω γιατί δεν είμαι εκεί.
Κοιμάμαι αλλού στου έρωτα τα χρώματα
και μες στους κήπους που ανθίζουν την αυγή.

Να με θυμάσαι σαν ήλιο μες στα σύννεφα
όταν νυχτώνει και πάει να κρυφτεί.
Μες στο σκοτάδι βαθιά μέσα στα κύματα
μέχρι την ώρα που θα αναδυθεί.

Μη μου μιλάς για τα όνειρα που χάθηκαν
δεν είχαν δρόμο ελπίδα για ζωή.
Είμαι νησί στην άκρη του ορίζοντα
μες στην αλμύρα και μέσα στη σιωπή...