Φεγγάρι δέ βγῆκε κι ἡ νύχτα ἁπλώνει
ξανά θά πλαγιάσουμε μόνοι.
Βουνά τίς κορυφές σας ζηλέψαν οἱ πόθοι
διαβῆκαν, χαθῆκαν ξανά.

Παράδεισο δέ βρῆκαν οἱ καρδιές
στό χῶμα τίς καρφῶσαν τά μαχαίρια.
Παγώσανε τά μάτια καί τά χέρια
πού σφίγγουν τοῦ αἰώνα τίς θηλιές.

Μακάρι νά φέξει καί φῶς νά περάσει
στή μοίρα πού μ ' ἔχει ξεχάσει.
Πηγές πού θεριέψαν καί γίναν ποτάμια
ἄς φέρουνε πάλι χαρά.

Δέν ξέρω τί φταίει, γιατί συννεφιάζω
βαδίζω καί πάντα τρομάζω.
Στόν κόσμο πού ἦρθα νά ζήσω σάν ξένος
συχνά μέ πληγώνει, πονῶ.