Να πετάξω με τ’ αγέρι το ζεστό μιαν αυγή,
να κρυφτώ σε μια γωνίτσα στου σπιτιού της την αυλή.
Να τρυπώσω μες στα φύλλα, στη δροσιά τους να λουστώ
σαν τα πέταλα ανοίξουν να μυρίσω τον ανθό.

Μιας Αμαρυλλίδας κόρης ο Αλταίος να γενώ,
με τα μάγια του έρωτά της μες στο μύθο της να ζω.

Με τα χάδια της να υφαίνει της καρδιάς μου τον ιστό,
μες στον κήπο των ματιών της απ’ τη γύρη της να πιω.
Κει να βάφονται τα κρίνα χρώμα πορφυρό λευκό
κι απ’ το νέκταρ των χειλιών της ως το δείλι να μεθώ.