Καβαλάρης του ονείρου συστήθηκες
μες στις νότες χαμένος και στ’ άστρα.
Με νεράιδες μου είπες κοιμήθηκες
κατακτώντας της μοίρας τα κάστρα.

Σ’ έναν έρωτα ψεύτη πιστέψαμε
που αν και γύρναγε μ’ άδεια φαρέτρα
με ένα βέλος εμείς του γυρέψαμε
τ’ αρχικά μας να γράψει στην πέτρα.

Των χειλιών σου η γεύση γλυκόπικρη
κι ένα βλέμμα σμαράγδι που αστράφτει.
Η αγκαλιά σου μου φάνταζε απλόχερη
μα τη στένευαν πέτρες και βράχοι.