Για μένα τώρα η χαρά ποτέ δεν περισσεύει
Όπου και να με συναντά με προσπερνά και φεύγει
Μέσα στης σκέψης τα κλαδιά κάθισαν χελιδόνια
Μαυροντυμένα και βουβά, μελαγχολούν αιώνια

Κατάλαβα πολύ αργά σαν ήρθε η καταιγίδα
Είχα τα μάτια μου κλειστά, δεν άκουσα, δεν είδα
Και τώρα όποιος με ρωτά τι κάνω και πως πάω
Μισή δουλειά, μισή ζωή, εγώ του απαντάω

Μοιάζουν η φτώχεια κι η οργή σαν αδελφές σιαμαίες
Βγάζουν το φίδι απ’ το αβγό, γεννούν κακές ιδέες
Στέκουν στην άκρη του γκρεμού και φάλτσα τραγουδάνε
Κι όποιος εκεί δεν τραγουδά στο χάος τον πετάνε

Στην πόλη ακόμα αντηχούν συνθήματα, παρέες
Ταρατατζούμ στη διαπασών και πλαστικές σημαίες
Και μένα όποιος με ρωτά τι κάνω και πως πάω
Μισή δουλειά, μισή ζωή, εγώ του απαντάω

Μέσα στη ζάλη της γιορτής, στα μεθυσμένα χνώτα
Αγκαλιασμένοι ανάδελφα πήραμε λάθος ρότα
Και να ‘μαι τώρα ο βασιλιάς, ο βασιλιάς της λύπης
Ο πρίγκιπας της καταχνιάς, το θύμα και ο θύτης