Το κελί με την πόρτα που ανοίγει,
το φιλί σ' ένα στόμα που κλαίει,
H ζωή που δεν θέλει να φύγει,
H φωτιά που για πάντα θα καίει.

Η χαρά των αγγέλων που πέσαν,
στο τραγούδι των έρημων τόπων,
η οργή των παιδιών που πονέσαν,
κι η σιωπή των μεγάλων ανθρώπων.

Το φεγγάρι κοιτά κι ανασαίνει
στων σπιτιών τις μεγάλες ταράτσες.
Πάω κει που ο κόσμος μικραίνει
κι ανταμώνουνε όλες οι ράτσες

Στο κελί με την πόρτα που ανοίγει,
στο φιλί σ' ενα στόμα που κλαίει,
στη ζωή που δεν θέλει να φύγει,
στη φωτιά που για πάντα θα καίει.

Στον χορό των αγγέλων που πέσαν,
στο τραγούδι των έρημων τόπων,
στην οργή των παιδιών που πονέσαν,
στη σιωπή των μεγάλων ανθρώπων.

Το φεγγάρι σαν πύρινο μάτι
με κοιτά που γυρίζω στην πόλη.
Περπατώ με την νύχτα στην πλάτη
και ζητώ όσα ζήτησαν όλοι