Νύχτα έφυγα σαν κλέφτης, γκρεμισμένη η γειτονιά
δεν χαιρέτησα τους φίλους, δεν τους πήρα μι’ αγκαλιά τα ξαδέρφια μου δεν είδα, κανενός δεν είπα γειά
τα χαλάσματα κοιτούσα σαν χαμένος στα βουβά.
Κι είν’ ο σάκος μου βαρύς
απ’ τις λέξεις που δεν βρήκα
να μπορούν να εξηγήσουν
σε τι κόσμο μέσα μπήκα.

Κάμπους, κύματα περνάω για να φτάσω σε μια γη που ’μαθα πως ξημερώνει καθαρή η ανατολή
μοναχά η προσευχή μου με κρατάει στη ζωή
και η πίστη κι η ελπίδα πως παρηγοριά θα ’ρθει.
Κι είν’ ο σάκος μου βαρύς
απ’ τις λέξεις που δεν βρήκα
να μπορούν να εξηγήσουν
σε τι κόσμο μέσα μπήκα.

Έμεινα σε τρύπιες τέντες και σε σκοτεινό κουτί
το παιχνίδι πάλι βρήκα και ξανάγινα παιδί
κάποιος μου ’δωσε στο χέρι να κρατάω ένα βιολί
δε γνωρίζω τι μου λέει μα γελάει κι είναι γιορτή.
Κι είν’ ο σάκος μου καινούργιος
έχει μέσα ένα βιολί
και οι λέξεις που δεν βρήκα
γίναν όλες μουσική.