Πάω σχολείο γιατί βλέπω τους φίλους μου, γιατί έχω παρέες στην αυλή,
γιατί μαθαίνω,
γιατί χορεύω,

για το ποδόσφαιρο στο διάλειμμα, το βόλεϊ. Πάω κι έρχομαι μονάχος, μοναχή
κι οι γάτοι που μ’ ακολουθούν είναι δικοί μου! Με τίποτα δεν την αλλάζω αυτή τη διαδρομή που γίνεται πια ένα με τη ζωή μου!

Παίζω κρυφτό,
κυνηγητό
και η δασκάλα, μας περιμένει, είναι ωραία! Και κάνουμε όλοι μας πολύ καλή παρέα. Συνέχεια λέμε ατελείωτες ιστορίες,
πως τάχα ταξιδεύουμε σε άλλους γαλαξίες, πολύχρωμους φιλόξενους, απέραντους....

Οι λόγοι για να πάω σχολείο είναι πολλοί, μα ο αγαπημένος ο δικός μου
είναι που με κερνάει σοκολάτα φράουλα
ο διπλανός μου!

Οι λόγοι για να πάω σχολείο είναι πολλοί, μα οι πιο αγαπημένοι οι δικοί μου
είναι που με κερνάει σοκολάτα φράουλα
η διπλανή μου

και που σε κάθε διάλειμμα βρίσκω την κολλητή μου!

Δεν πάω σχολείο γιατί δουλεύω. Γιατί βοηθάω τους δικούς μου
και δεν υπάρχει τίποτα εδώ γύρω... Δεν είναι ωραία.

Είμαι ένας «ξένος». Νιώθω μια «ξένη». Είμαι κορίτσι.
Είμαι αγόρι.

Αλλά ο πόλεμος δεν έχει φύλο. Είναι μια φρίκη
κι είναι για όλους.

Πέφτω στη θάλασσα και κολυμπάω. Κάπου να πάω, κάπου να πάωωω...

Φίλους καινούργιους για να ανταμώσω,
κι ένα σχολείο, ένα σχολείο
να ξανανιώσω...
Οι λόγοι για να φύγω ήταν πολλοί! Χιλιάδες λόγοι για να ανοίξω αυτό το βήμα! Για εμένα και τον Άχμετ, τη Ζωή

και τώρα τρέχουμε με πιο μεγάλο βήμα!

Είμαι πια σίγουρος!
Κάπου πάνω στη γη
θ’ ανοίξει ένα σχολείο και για εμένα, τον Γιώργο, τη Μαρία, τη Βιβή
και όλους όσοι ήρθαν απ’ τα ξένα!