Μια μάταιη – πάντα – αναμονή
και μια θλιμένη νοσταλγία:
στη θάλασσα τη γαλανή
περνάν – και χάνουνται τα πλοία…

Τί καρτερώ που τόσο αργεί,
τί που δε φέρνουν τόσα χρόνια;
– Κάποιος για μένα οδοιπορεί,
που σα να χάθηκε στα χιόνια.