Τη μια σε λιγουρεύομαι
τη μια με ανακατεύεις
κι είναι σαν να υπάρχεις πια
μόνο να με παιδεύεις
τη μια μου είσαι γαλήνιο
την άλλη μου θεριεύεις
λυσσομανάς στο μέσα μου
και το τσαμπουκαλεύεις

Αεράκι μου …φύσα σιωπηλά

Έλα γιατρέ μου καν΄ την εξέταση
και πες μου όλη την αλήθεια
είναι έρωτας ή μία παραίσθηση
αυτός ο πόνος στα στήθια;
Γιατί με πιάνουν φρίκες μου
και όλα τα βλέπω ξενέρωτα
και έχω φτάσει 40 ρε μάγκα
και ακόμα δεν ξέρω άμα γνώρισα έρωτα.

Φταίει που είμαι στον κόσμο μου
και είμαι και λίγο μαλάκας
αλλά είναι και αυτές οι εποχές
που οι σχέσεις πια έχουν γίνει της πλάκας.
Πόσο γρήγορα όλα κινούνται
και ο καθένας είναι με το τικ του
δυο κουβέντες αρκούνε και ούτε
το εγώ μας να φτάσει το πικ του.

Και όλοι ψάχνουν το ταίρι τους
το λιμάνι να αράξουν για το καλοκαίρι τους
το συμφέρον τους
κι έχει μόνο χειμώνα το χάδι
που κρύβει το χέρι τους.
Και δεν παίζει ομόκεντρος κύκλος
άμα δεν νιώθεις συγγένεια
κάποιος σώνει και ντε θα είναι ο αδύναμος κρίκος
για να του χαλάς την ευγένεια.

Στο κατόπι μου ο κάθε νάρκισσος
να με κάνει να χάνω καιρό
να υποθάλπτω τρελούς τόσα χρόνια
και ψώνια που θέλανε πούλο επικό.
Τώρα τα πιάνω σαν άσχετος
τα παλιά τραγουδάκια θαρρώ
τι εννοούσε ο Νικόλας ο Άσιμος
με το αγαπάω και αδιαφορώ!

Τη μια σε βλέπω σαν θεό
την άλλη σαν εχθρό μου
κι είναι σαν να υπάρχεις
πια να χάνω τον καιρό μου

Την μια μελτέμι δροσερό
την άλλη είσαι τυφώνας
λυσομμανάς στο μέσα μου
και γίνομαι χειμώνας

Αεράκι μου …φύσα σιωπηλά

Έλα αδερφέ μου γιατί νιώθω κάπως
κι’ όλα μου φαίνονται χάλια
γιατί είσαι κι ο μόνος που βλέπει το λάθος
και δεν θα με πήξεις στα σάλια.
Κι όλοι τους πια δεν ακούνε
μέσα στο μικρόκοσμο τους
πως θα βολευτούνε ρε φίλε ειν’ όλοι
μονάχα με τον εαυτό τους!

Κι όλες οι σχέσεις με δέκα μποφόρια
σαν τα κεριά τρεμοπαίζουνε
που να την παλέψεις
με όλα τα ζόρια
και τις μαλακίες που παίζουνε;
Που κοιτάζεις και αλλού
γιατί ξέρεις το ταίρι που διάλεξες δεν σε κερδίζει
και κοιτάζεις αλλού γιατί νιώθεις κενός
μα κενό με κενό δεν γεμίζει.

Και φοβάμαι να πάρω αδερφούλη μου
γιατί κάτι ζητάνε και πίσω
και όταν φτάνουν κοντά στο μεδούλι μου
άλλο δεν έχω απ' το να κάνω πίσω.
Και μετά ξεκινάνε κ οι θύελλες
κι οι κακίες που παίρνεις μαζί σου
καταρρέουμε αυτόματα μόλις
η καλύτερη μου γίνει η χειρότερη σου.

Στο κατόπι μου ο κάθε σάτυρος
να χλευάζει όσα δεν μπορώ
να κερνάει ενοχές τόσα χρόνια
το κάθε τσουτσέκι το χειριστικό.
Τώρα τα πιάνω σαν άσχετος
τα παλιά τραγουδάκια θαρρώ,
τι εννοούσε ο Νικόλας ο Ασιμος
με το αγαπάω και αδιαφορώ!

Όσες φορές το είχα πιει
το χρυσωμένο χάπι,
ήταν για εκείνο το μαζί
κι ας ήτανε φαρμάκι

Τη μια μου είσαι γαλήνιο
την άλλη μου θεριεύεις
λυσσομανάς στο μέσα μου
και το τσαμπουκαλεύεις

Αεράκι μου …φύσα σιωπηλά