Το κύμα όταν ξαπλώνεται στου πέλαου την αγκάλη
Και καρτερεί ένα φύσημα να στηλωθεί να αγριέψει
Να πνίξει κάθε κάτεργο και κάθε περιγιάλι,
Ποιος άνεμος βουλήθηκε ποτέ να το μερέψει;

Το άλογο εκειό τ’ ανήμερο, πo’ μαθε από πουλάρι
Ελεύθερο, ανυπόταχτο να τρέχει, να ανεμίζει
Τη χαίτη του στην έρημο και δίχως καβαλλάρη
Ποιος λέει του βάζει τη θηλιά και σκλάβο τον γυρίζει;

Του λόγγου τ’ αγριοδάμαλο που του’ ναι νεροκράτης
Το ρέμα του Ασπροπόταμου κι έμαθε να κεντρώνει
Τα δέντρα με τα κέρατα, ποιος είπε ζευγολάτης
που του φορτώνει το ζυγό και τ’ οδηγάει κι οργώνει;

Τον σταυραετό που πέτεται απ’ τα μικρά του χρόνια
Μεσουρανίς στα σύννεφα και σμίγει με τ’ αστέρια
Τα φλογερά τα μάτια του και πίνει από τα χιόνια,
Να τον σκλαβώσει ποιος μπορεί μ’ όσα κι αν έχει χέρια;

Το φλογερό αστραπόβροντο, που σχίζει κι ασβολώνει
Τα σύγνεφα και τα βουνά, όπου χαλάει μια χτίση,
Που πύργους, βράχια κι έλατα βαθιά ξεθεμελιώνει,
Ποιος ήταν όπου ετόλμησε να ειπεί πως θα το σβήσει;

Και της Ηπείρου το στοιχειό, την ξακουστή Χειμάρρα,
Πόχει γονιό τον πόλεμο, πόχει τροφή το αίμα
Και μάτι της την αστραπή και χνώτο την αντάρα;
Να την πατήσει ποιος μπορεί; Ποιος είπε τέτοιο ψέμα;

Χειμάρρα, πάρε τ’ άρματα, κατά το Σούλι βάξε
Να παρατήσει γλήγορα τον έρμο χερουλάτη
Και να ζωθεί τ’ αρμούτι του, το γερο-Πίνδο κράξε
Να μη χολιάζει βάρυπνος, να’ χει άγρυπνο το μάτι.

Βουνά μου, πάρτε τ’ άρματα, τα γέρικά σας χιόνια
Και τα πολλά τα κρούσταλλα να ανάψει να τα λιώσει
Η πύρη από τα νιάτα σας κι απ’ τα παλιά σας χρόνια.
Ποιον καρτεράτε, δύστυχα, να ρθει να σας σηκώσει;