Εκεί πέρα κι αντίπερα, στα γυάλινα πηγάδια
στοιχειό ξεφανερώθηκε που τρώει τους αντρειωμένους
τους έφαγε, τους έσωσε, κανείς δεν έχει μείνει
ο γιος της χήρας έμεινε, ο μόνος αντρειωμένος
Παίρνει κοντάρι και σπαθί και πάει να κυνηγήσει
πέρασε ράχες και βουνά, ράχες και κορφοβούνια
βρίσκει μια κόρη ροϊδινή, ξανθή και μαυρομάτα
με τα μαλλιά της ξέπλεγα, στο δάκρυ φορτωμένη
Στέκει και τη θιαμαίνεται, στέκει και τη ρωτάει
“Κόρη μου ποιος σ’ εγέννησε, τι μάνα σ’ έχει κάμει
κι εμένα μάνα μ’ έκαμε, μάνα σαν τη δική σου
τι έχεις κόρη και θλίβεσαι, τι έχεις κι αναστενάζεις”
“Βλέπεις εκείνη την ιτιά, την αστραποκαμμένη
οπό ‘χει αντάρα στην κορφή και καταχνιά στη μέση
εκεί πήγα να πιω νερό, να πιω και να γιομώσω
το βουλωτήρι μό ‘πεσε, τ’ ωριό μου δαχτυλίδι
Κι όποιος βρεθεί και κατεβεί, να το ‘βρει να το βγάλει
αυτόν θα τον στεφανωθώ, άντρα θε να τον πάρω”
“Εγώ να μπω κι εγώ να βγω, κόρη να σου το βγάλω”
Ξεντύθει ο νιος, ξεζώθηκε και στο πηγάδι εμπήκε
χαλεύει εδώ, χαλεύει εκεί και τίποτες δε βρίσκει
βλέπει τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές πλεγμένα
“Ρίξε μου κόρη τα μαλλιά, να πιάσω να ‘ρτω απάνω”
“Αυτού που μπήκες νιούτσικε, πίσω δε ματαβγαίνεις”