Καημένο Μυλοπόταμο μεγάλο κοιμητούρι
εκατοντάδες ζωντανούς έχεις ’ς ένα μνημούρι.
Θαμένους μέσα στη σπηλιά που μπήκαν να γλιτώσουν
και ζωντανή εκάηκαν για να μην παραδώσουν.
Από το Σπήλιο Άι σκιαί φτάνουν στο Μελιδώνι
και όλ’ οι ελαφρόστρατοι τους βλέπουσιν ακόμη
Είνε γεμάτα τα χωριά Λαγκά και Μαργαρίτες,
Γαράζο Αλιάκιαις, Ελεύθερνα, Ανώγεια κι Αβδανίτες.
Πίκρα παράπονα ’χούσι και εις όλους τα μηνούσι
γιατί οι φίλοι και εδικοί να μην τους εκδικούσι
Παιδιά δεν άφησαν παιδιά αδέλφια και μανάδες
ε και άντρες γυναίκες μπιστικές που μείνασι Χηράδες.
Που κατέβηκαν ζωντανοί στον άδη για να ζήσουν
ελεύθεροι και την Τουρκιά πλιό να μη προσκυνήσουν.
Ο ζωντανός ξεχωρισμός κάλλιον αποθαμένος
να μη θωρεί να καίγεται ανθρώπους ο καημένος
Άι πόσον είσθε ευτυχείς εσείς όπου δε ζείτε
να σέρνετ’ όσα σέρνομεν κι ακόμη να θωρήτε
Τον πόνο που ’χει μια καρδιά της μάνας όταν χάσει
παιδί από ταις αγκάλες της και ο Τούρκος τση αρπάσει.
Τέτοια τρομάρα και καημό να σείρει η καρδιά σας
και ν’ αποθάνουν ’ς τη σκλαβιά Τούρκικη τα παιδιά σας.
Τάχα μαζί σας να μη ζουν κι ανθρώποι να λυπούνται
και σκλαβωμένους ’ς την Τουρκιά να ελεήμονούνται.
Κ’ είν είναι αλήθεια Χριστιανοί κι σάς δεν ομοιάζουν
κι αυτοί την καταδίκην σας κ’ εσας την ετοιμάζουν.