Παρθένα γη που γέννησες αγκάθια και κυκλάμινα,
επίθεση και άμυνα, ορμή και υποταγή
το μπόι μου δε μέτρησες, νόμιζες πως θα σ’ άφηνα
να ’ρθεις εκεί που τα ’πινα να δώσεις προσταγή.

Έρημη γη, παρθένα γη
της ερημιάς παράπονο
σ’ έρημο κόσμο άπονο
με ρίζωσε η αυγή.

Τα ρούχα μου δεν τα ποθώ, τα χάρισα στη βάρκα μου
γίναν πανιά στη στράτα μου, καμπάνα στη γιορτή,
μη γίνεις δάσος και χαθώ στο χώμα, στην αλάνα μου
θα σ’ έσκιζε η μάνα μου στα δύο σαν χαρτί.

Έρημη γη, παρθένα γη
της ερημιάς παράπονο
σ’ έρημο κόσμο άπονο
με ρίζωσε η αυγή.