Μες την φωλιά η αλεπού έμαθε να προσμένει
του σκοταδιού την σιγαλιά, της νύχτας το κυνήγι,
με το στομάχι λαίμαργο, αιώνια τρομαγμένη
πότε δε γνώρισε χαρά, αγάπη και παιχνίδι.

Το τσοπανόσκυλο γυρνά της μοίρας της την ρόδα
κανείς γι αυτή δε θα νοιαστεί, κανείς δε θα την κλάψει.

Μέσα στο χώμα το δεντρί, έμαθε να ριζώνει
και όρθιο να στέκεται στην χαραυγή του τέλους,
μέσα απ τη γη για να βρει φως σαν όνειρο ψηλώνει
σκιά να κάνει στα μωρά κι αέρα στους αγγέλους.

Την σκαλισμένη του καρδιά τσεκούρι την ζυγώνει
κανείς γι αυτό δε θα νοιαστεί, κανείς δε θα το κλάψει.

Πάνω στο δένδρο το πουλί έμαθε να κουρνιάζει
και να κοιτάει από ψηλά μυρμήγκι και λιοντάρι,
με το τραγούδι το σπίνο τ´ανείπωτα χαράζει
ποτέ δε γνώρισε αγκαλιά, δεν είδε το φεγγάρι.

Η κάννη τώρα με κοιτά σαν του Θεού το μάτι
κανείς γι αυτό δε θα νοιαστεί, κανείς δε θα το κλάψει.
Μέσα απ το γέλιο σαν παιδί ,έμαθα να αντέχω
ή “με το τραγούδι” .

Να κάνω σβούρα τον καημό, το αύριο δικό μου
μα γράφω στίχο τα "γιατί" και επιτόπου τρέχω
αφού ποτέ νεράιδα δεν ήρθε στ' όνειρο μου.

Ζωή γριά,τρελή γριά, κώνειο με θηλάζει
κανείς για με να μη νοιαστεί, κανείς να μη με κλάψει.