Κάπου μακριά, πολύ μακριά υπάρχει μια πόλη
απ άλλη λένε εποχή, που έχουν φύγει όλοι
Εκεί κακό δε ρίζωνε και πόνος δε χτυπούσε
παλάμη μόνο χάιδευε και στόμα που φιλούσε

Μα τώρα μοιάζει φάντασμα μ' όλα σβηστά τα φώτα
μήτε φωνή, μήτε φιλί ξανά όπως και πρώτα.
Μα σ' ένα δώμα ένα παιδί, μικρό κερί που καίει
και κλαίει για τον έρωτα, για την αγάπη καίει.

Κάπου μακριά, πολύ μακριά υπάρχει ένα πηγάδι
απ' άλλη λένε εποχή, θαμμένο στο σκοτάδι.
Λεν το νερό του έμοιαζε να μη γνωρίζει χώμα
γυναίκας είχε την υφή, του ουρανού το χρώμα.

Μα τώρα μοιάζει έρημο, σαν πατρικού την πόρτα
μήτε δροσιά, μήτε γουλιά ξανά όπως και πρώτα
και κάτι βράδια ξάγρυπνα, ο θρύλος το ορίζει
πως της αγάπης το πουλί με δάκρυα το γιομίζει.

Κάπου μακριά, πολύ μακριά υπάρχει μονοπάτι
απ άλλη λένε εποχή που δεν το βλέπει μάτι.
Σ' έρημη πόλη οδηγεί, που χει ξερό πηγάδι
με στοιχειωμένο πλάτανο, που τραγουδά το βράδυ.

Τα χνάρια όλα σβήστηκαν απ του καιρού την μπότα
ούτε ρεβύθι, ούτε κλωστή ξανά όπως και πρώτα
κι όποιος τρελός το τράβηξε, ποτέ του δε γυρίζει
σε δώμα μόνος με κερί τη μοναξιά στραγγίζει
για τ' όνειρο που χάθηκε τραγούδι ψιθυρίζει.