Με μολύβι και χαρτί ζωγραφίζω ένα καράβι
φτιάχνω ξέχειλα τ' αμπάρια με πραμάτειες ζηλευτές,
λέω μέσα του να μπω πριν γιομίσει το φεγγάρι
μην αλλάξουν όλα πάλι κι είναι ίδια με το χτες.

Όμως ξόρκια δε γνωρίζω, ούτε λόγια μαγικά
κι έτσι τα ταξίδια μου όλα μένουν πάντα στα χαρτιά.

Με κεριά και προσευχές πιάνω τον Θεό κουβέντα
τον ρωτάω να μου πει που τραβάω κι από που
μπας και βρω εδώ στην Γη την ουράνια πατέντα
μην περάσω σαν τουρίστας και μη φύγω κουτουρού.

Με μολύβι και χαρτί ζωγραφίζω ένα καράβι
φτιάχνω πέλαγο βαθύ κι έναν ήλιο που θαμπώνει
να σαλπάρουμε μαζί στου ουτοπικού τ' αμπάρι
στο φωνάζω σαν παιδί, στο ζητάω σαν συγνώμη.