Είναι πικρό, είναι στυφό, πρώιμο πορτοκάλι
τσούζει στα χέρια, στον λαιμό, μουδιάζει το κεφάλι,
μα ναι στ' αλήθεια πιο πικρό τούτο το καλοκαίρι
δίχως αέρα στο φτερό και στην παλάμη χέρι.

Είναι πικρό, είναι στυφό, πρώιμο πορτοκάλι
ψάχνω σε γη και ουρανό μα σ' έχουν κλέψει άλλοι.

Είναι θαμπή, είν' ορφανή η φλόγα στο καντήλι
κι όλο χορεύει την σκιά, την πιο πιστή της φίλη,
μα ναι στ' αλήθεια πιο ορφανή στο στήθος η καρδιά μου
που όλα όσα αγάπησα πολύ, ανθίζουν μακριά μου.

Είναι θαμπή, είν' ορφανή η φλόγα στο καντήλι
ψάχνω σε δύση, ανατολή μα έχουν σβήσει οι ήλιοι.

Είναι βουβή, είναι κρυφή η πιο βαθιά ελπίδα
είναι κουτάβι στην βροχή και στον λαιμό λεπίδα,
μα ναι στ' αλήθεια πιο βουβή η αλήθεια στον καθρέφτη
ώριμο φρούτο, στην στιγμή με τ' αεράκι πέφτει.

Είναι βουβή,είναι κρυφή η πιο βαθιά ελπίδα
μες το σκοτάδι, στην σιωπή, την άκουσα, την είδα,
είναι βουβή,είναι κρυφή η πιο βαθιά ελπίδα
απ' της αγάπης την σχισμή, σε άκουσα σε είδα.