Όσα ξέρω, όσα έμαθα δε μου τα 'πε στόμα
μόνο της ελιάς το βουητό, το βρεγμένο χώμα.

Αυτός που και στον Άδη ακολουθώ δε φοράει στέμμα
έχει της θυσίας ουρλιαχτό, της αγάπης αίμα.

Στα πέλαγα έχω το φευγιό και στα βουνά την ρίζα
έχω δυο μάτια παιδικά και τα μαλλιά μου γκρίζα.

Όλα καθρέφτης γύρω μου κι ότι ζητάω χρωστάω
μάτια μου όλα μ' αγαπούν όσο τα αγαπάω.

Έχω πατέρα μες τη γη και μάνα πλάι στα αστέρια
για της αγάπης την πληγή στιχάκια στα τεφτέρια.

Αχ της αγάπης η πληγή, στιχάκια στα τεφτέρια
και η αλήθεια μου γυμνή μέσα στα δυο σου χέρια.