Ασπρόμαυρη σελήνη φωτισμένη
με τη φωνή χλωμή και ραγισμένη
η δίψα και ο πόνος σου θα βρουν το οξυγόνο σου
μου είπε χθες το βράδυ δακρυσμένη.

Σου άφησα στο ράφι την κολόνια
που νόμισα θα κράταγε αιώνια
και τράβηξα τον δρόμο μου με πιο βαρύ τον ώμο μου
ξανά για της αγάπης τα μπαλκόνια.

Αχ έρωτα σου δόθηκα και με παιδεύεις
ψυχή ζεστή κι ατόφια, πως την προσπερνάς.
Κι εσύ αγάπη που τα πάντα ανασταίνεις
σου δίνω το προφίλ μου και το ανφάς.

Θαρρείς πως τ΄ αποφάσισε η μοίρα
να νοιώθεις τη φωτιά και την αρμύρα
και σαν να μη παλεύονται αυτά που εμπρός σου στέκονται
σταγόνα εμπρός στο άπειρο η πείρα.

Η τέχνη νά ‘σαι ζωντανός στη μπόρα
ετούτη πρέπει να φανεί την ώρα.
Συγγνώμη αν σε έχασα, ζωή μου δεν σε ξέχασα
το χέρι κράτα μου στη ανηφόρα.