Μικρό παιδί, μονάκριβο σε κάμπο σεργιανίζει,
ρωτάει τα ζώα γύρω του και τ΄ άνθη να του πουν,
τον κόσμο τον πανέμορφο ποιο χέρι τον φροντίζει
κι εκείνα τρισχαρούμενα του σιγοτραγουδούν.

Ότι έχεις και ζητάς, ότι όμορφο κοιτάς,
τον κόσμο και τα όνειρα πολύ να αγαπάς.
Στη μέσα την πατρίδα σου, μην χάνεις την ελπίδα σου,
ταξίδευε και φρόντιζε στη γνώση να βουτάς.
Στον ξένο, μην ξεχνάς, τον πόνο να πονάς,
το δίκιο και την ομορφιά, βαθιά σου να κρατάς.
Κι η μπόρα σαν φανεί, με λίγη υπομονή,
το ουράνιο τόξο μέσα σου αθόρυβα θα βγεί.

Μικρό παιδί, μονάκριβο τη νύχτα βλέπει τ΄ άστρα,
γυαλίζει τα λαμπάκια τους, τα μάτια να τα δούν
κι εκείνα τρισχαρούμενα απ΄ τ΄ ουρανού τα κάστρα,
κουρντίζουν την φωνή τους και του σιγοτραγουδούν.

Ότι έχεις και ζητάς, ότι όμορφο κοιτάς,
τον κόσμο και τα όνειρα πολύ να αγαπάς.
Στη μέσα την πατρίδα σου, μην χάνεις την ελπίδα σου,
ταξίδευε και φρόντιζε στη γνώση να βουτάς.
Στον ξένο, μην ξεχνάς, τον πόνο να πονάς,
το δίκιο και την ομορφιά βαθιά σου να κρατάς.
Κι η μπόρα σαν φανεί, με λίγη υπομονή,
το ουράνιο τόξο μέσα σου αθόρυβα θα βγεί.