Από το μπαλκόνι μετράω τις κεραίες
πόσα απογεύματα σαν σε έφεραν εδώ
Το μικρό λουλούδι που χες πάρει
ανθίζει μες την νύχτα και πάντα το ρωτώ
Κι αυτό μου λέει για τους ανθρώπους
πως ήταν σαν τα σύννεφα περαστικοί εδώ
αυτούς που έλεγες γελώντας
πως πότε δε βρίσκω λόγους και τρόπους να μιλώ.

Εφτά του μήνα ξημερώνει
και η ματιά παγώνει μπροστά στην εξουσία
και γω να λέω στον εαυτό μου δεν έχει τώρα πια καμία σημασία
Εδώ, η μέρα πως τελειώνει
και η νύχτα πως αρχίσει και είναι το μυαλό
κλειστό παράθυρο στου Γκύζη
που με χει φυλακίσει και μένω να κοιτώ
αυτό το απόγευμα να βρέχει
και ανάμεσα στον κόσμο που τρέχει θα χαθώ
με αυτούς που έλεγες γελώντας
πως ποτέ δε βρίσκω τρόπους και λόγους να μιλώ.

Από το μπαλκόνι μετράω τις ημέρες
πόσα απογεύματα να πέθαναν με αυτό
το μικρο τραγούδι δίχως τέλος
που ακούγεται χαράματα από το Λυκαβηττό
Και αυτό να λέει για τους ανθρώπους
πως ήταν σαν τα σύννεφα περαστικοί εδώ
-αυτούς που έλεγες γελώντας
πως ποτέ δε βρίσκω λόγους και τρόπους να μιλώ.