Θυμάμαι τις μέρες στο δωμάτιο που μένω
με θέα την ταράτσα μου το φως να αναμένω
μια μεγάλη οθόνη στη γωνιά με τυφλώνει
κι ένα αστέρι που πέφτει μαζί μου μόνο θυμώνει.

Γκριζάρουν μαύρα σύννεφα πάνω από την ταράτσα
και μια φωνή που ήμερα μου σκάει μια γκριμάτσα
για δες αυτό το σύννεφο που είναι στη σκεπή σου
ποντάρω θα'ναι ανήμερο για πες σήκω και ντύσου.

Για δες καιρό που διάλεξε ο νους μου να σαλτάρει
κι ο γείτονας μου φώναξε με πήρε πια χαμπάρι
άλλο στιγμή δεν άντεξα και βγήκα στην ταράτσα
και το αστέρι χάζεψα γιατί.

Γιατί φεύγουνε τα όνειρα που έκανα παιδί
και σαν μεγάλος έμεινα στην ίδια τη σκεπή
κοιτάζω στο κατάλογο αν γράφτηκα εκεί
κοντράρω το παράλογο αν κάπου έχει κρυφτεί.

Θυμάμαι τις νύχτες το φως μου να'ναι αναμμένο
με θέα την ταράτσα στην γωνιά περιμένω
μια κεραία με σώνει με κρατάει φορτισμένο
κι ένα αστέρι που πέφτει στη γωνιά τσακισμένο.

Κοιτάνε κάπως ύποπτα γύρω από την ταράτσα
και μια φωνή που σήμερα μου έσκασε μια μπάτσα
για δες αυτό τον ύποπτο γύρω από τη σκεπή σου
σου μοιάζει με ανήμπορο τι κάνει στην αυλή σου?

Γκριζάρουν μαύρα σύννεφα που μοιάζουνε με φάτσα
ενός τρελού που σήμερα πήδηξε απ'την ταράτσα
για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να τον πάρει
κι ο γείτονας δεν φώναξε γιατί ήτανε τομάρι.

Για δες έξω τι γίνεται κι εσύ στην φυλακή σου
φυλάς τα κρύα κάγκελα μα άδεια είναι η ψυχή σου
άλλο στιγμή δεν άντεξα και βγήκα στην ταράτσα
και στο αστέρι φώναξα γιατί.

Γιατί φεύγουνε τα όνειρα που έκανα παιδί
και σαν μεγάλος έμεινα στην ίδια τη σκεπή
κοιτάζω στο κατάλογο αν γράφτηκα εκεί
κοντράρω το παράλογο αν κάπου έχει κρυφτεί.