Τα χρόνια σου κοντά εφτά
κι άλλα πενήντα στην καρδιά
το βάρος περιφέρεις
Βαφτίζεις το πικρό γλυκό
στη γλώσσα το νερό στυφό
γουλιά και υποφέρεις

Εδώ Μαρία εκεί Σεράχ
ξέχασες πως σε λένε πια
και η μαντήλα σου κρυψώνα

Εδώ Θεός εκεί Αλλάχ
μαζί σε δέσανε σφιχτά
στα κάγκελα του Ελαιώνα

Κι όλο σου κάνουν νεύματα
του τόπου σου τα πνεύματα
τη γλώσσα τους δεν ξέρεις
Κι αν σε ρωτήσουν πού πονάς
δεν θα τους πεις πως σαν πεινάς
σε θρέφει ξένο χέρι