Είναι που τρέμεις όλη νύχτα, είναι κι η ώρα που περνά,
ποτέ δε λέμε καληνύχτα.
Άσε να πέσει το σεντόνι, κοίτα τα μάτια μου ξανά
κι αγκάλιασέ με, ξημερώνει.

Σε θέλω πιο πολύ απ’ όσο θ’ άντεχες να ξέρεις,
Φαντάσου ότι μου ‘λειπες, πριν φύγεις το πρωί.
Ανάσα μου κι εσύ το ξέρω υποφέρεις.
Δυο δάκρυα που μου ΄κρυψες, τα πήρε η βροχή.

Κοίτα στις γρίλιες μια αυγή, κάνει σαν το μικρό παιδί,
κρυφτό που παίζει προτού βγει.
Άφησε λαίμαργα τα χέρια, να ζητιανέψουνε κορμί,
μέχρι να σβήσουνε τ’ αστέρια