Στον ίσκιο μου γυροβολώ που μ ’έχουν παγιδέψει
Στα όνειρά μου ακροβατώ και ποιος να με πιστέψει
Στον ίσκιο μου γυροβολώ και είμαι παγιδευμένος
Ένας Ρωμαίος ντεμοντέ μα πάντα ερωτευμένος

Όποιος φοβάται το ύψος του και που μπορεί να φτάσει
Τον ενοχλεί ο γύψος του στο λάθος που ‘χει σπάσει
Όποιος φοβάται το νερό προτού το δοκιμάσει
Πάλι τρελό θα τον επούν στη κόλαση κι αν φτάσει

Πως να ημερέψει το μυαλό και να ισιώσει η τρέλα
Το θάρρος μου έγινε δειλό το γράφω στη φανέλα
Πως να ημερέψει το μυαλό και να ισιώσει η σκέψη
Το θάρρος μου έγινε δειλό δεν θέλει να παλέψει
Δεν θέλει να παλέψει το θάρρος μου έγινε δειλό
Δεν θέλει να παλέψει

Για μένα είναι δύσκολο ν ’αλλάξω τώρα δέρμα
Και στο κορμί και στη ψυχή τo χρώμα από το αίμα
Μα πως ν ’αλλάξεις εύκολα περπατησιά και λόγια
Σε ένα κόσμο που ξυπνά πάνω σε πληκτρολόγια

Πως να ημερέψει το μυαλό και να ισιώσει η τρέλα
Το θάρρος μου έγινε δειλό το γράφω στη φανέλα
Πως να ημερέψει το μυαλό και να ισιώσει η σκέψη
Το θάρρος μου έγινε δειλό δεν θέλει να παλέψει
Δεν θέλει να παλέψει το θάρρος μου έγινε δειλό
Δεν θέλει να παλέψει, μυαλό μου να ημερέψεις