Με την απουσία σου στον ώμο μου
μόνος έψαξα να βρω το δρόμο μου,
μα στης φυγής σου τα άλυτα αινίγματα
με έπνιξαν τα δάκρυα σαν κύματα
κι όλο ρωτώ.

Που να γυρνάς, που να σκορπάς
πως τα φιλιά σου δίνεις αυτά που εγώ σου είχα μάθει.
Που να γυρνάς, πως να κοιτάς τα ξένα μάτια πες μου
και δε σε νοιάζουν τα δικά μου πια.

Με τον εαυτό μου πάλι τα ‘βαλα
που τις αντοχές μου δεν κατάλαβα
κι όσο εγώ επέμενα στο ψέμα μου
τόσο εσύ κυλούσες μες στο αίμα μου
κι όλο ρωτώ.

Που να γυρνάς, που να σκορπάς
πως τα φιλιά σου δίνεις αυτά που εγώ σου είχα μάθει.
Που να γυρνάς, πως να κοιτάς τα ξένα μάτια πες μου
και δε σε νοιάζουν τα δικά μου πια.