Στην άμμο δυο πατημασιές, δικές σου και δικές μου
στο μονοπάτι της ψυχής, στις δύσκολες στιγμές μου
είσαι σημάδι ανατολής, στου φεγγαριού τη δύση
είσαι το τέλος κι αρχή, τροχός που όλο γυρίζει

Όσα δε φτάνει ο άνθρωπος, μαντίλι να τα κάνει
γίνονται ψιθυροι μεμιας, κι ερχονται αργά το βράδυ

Πάρε την κόκκινη κλωστή και δέσε την καρδιά μου
Πάρε τ'α νεμου την οργή και γύρισε κοντα μου
Πάρε την κόκκινη κλωστή και δέσε τ'ονειρα μου
Πάρε της μοιρας την ορμή και έλα πιο κοντά μου

Το ψιθυρο της μοναξιάς άκουσα όταν ήρθες
να σέρνεται στα κύματα, να χάνεται στις νύκτες
της σκέψης μου τα νήματα, δένουν χαρές και λύπες
κι είναι το χρώμα της κλωστής, ο λόγος που με βρήκες

Όσα δε φτάνει ο άνθρωπος, μαντίλι να τα κάνει
γίνονται ψιθυροι μεμιας, κι ερχονται αργά το βράδυ

Πάρε την κόκκινη κλωστή και δέσε την καρδιά μου
Πάρε τ'α νεμου την οργή και γύρισε κοντα μου
Πάρε την κόκκινη κλωστή και δέσε τ'ονειρα μου
Πάρε της μοιρας την ορμή και έλα πιο κοντά μου