Τι 'ναι το στήθος μου θαρρείς
Και το χτυπάς χωρίς να δεις
Το ράγισμα του
Κάποια στιγμή θα εκραγεί
Κι όσο η αγάπη σου αργεί
Τόσο στενεύουν τα δεσμά του

Ποιο τ' αντικλείδι που κρατάς
Και πότε ανοίγεις, πότε σπας
Τις άμυνές μου
Πρόσεχε μόνο μη βρεθείς
Στη μέση μιας καταστροφής
Σε μια από κείνες τις πολλές μου

Και ούτε σπίτι, ούτε σώμα για να μείνω
Και συ ρωτάς και συ ρωτάς, τι θ’ απογίνω

Ποια καταιγίδα μου χρωστάς
Και δίχως σύννεφα ξεσπάς
Και μ’ αφανίζεις
Μέσα μου τραύμα σταθερό
Κι όλα μια τρύπα στο νερό
Που πλημυρίζεις