Δε θα με περιμένεις πια
όταν στο σπίτι μας θα φτάσω
και στην κουζίνα την παλιά
μονάχος μου θα ξαποστάσω.

Πάνω στο μάρμαρο θα βρω
τα ξεχασμένα τα κλειδιά σου
και στο τασάκι το μικρό
μέσα σβησμένα τα όνειρα σου.

Ήρεμα, ήρεμα, ήρεμα κι απλά
έφυγες, έφυγες κι όλα σκοτεινά
ήρεμα, ήρεμα, ήρεμα κι εγώ
έκλαψα, πόνεσα για τούτο το χαμό.

Μες στο ψυγείο δε θα βρω
όσα για μένα είχες φυλάξει
και στο συρτάρι το παλιό
όλα θα έχουν πια αλλάξει.

Και τα λουλούδια σου θαρρώ
ρίζες θα κρύβουν μες στο χώμα
και ίσως να ανθίσουν ξαφνικά
σε άλλη ζωή και σε άλλο σώμα.