Φέγγεις σαν άστρο μες στις ζωγραφιές που κάνω
τροχιά που δίνει στα φωνήεντα ρυθμό
Μοιάζω φιγούρα που είναι εξόριστη στην άμμο
κοιτάω κοράλλια απ’ της ζωής μου το βυθό

Απ’ τον καθρέπτη η φουρτούνα σου μ’ αρπάζει
και στα νησιά σου μ’ εξορίζει ναυαγό
άλλοτε η πόρτα σου το δρόμο μου μου φράζει
είμαι γυμνός κι έχω σαράντα πυρετό

Γνέφεις σε νότες που μ’ αλλάζουνε τη φάση
κεντρί βιολιού, σινιάλο ηλεκτρικό
πίσω μου τρέχουν συμπεράσματα και βρέχει
από όπου να `φυγα ακόμα μένω εδώ

Να `μαι λοιπόν μ’ ένα τραγούδι που ταιριάζει
λείπει μονάχα η δική σου η φωνή
Πες μου στ’ αυτί το μυστικό που με τρομάζει
ζητάει για σένα από το ράδιο ν’ ακουστεί