Σου ’λεγα για τις φυλακές Αβέρωφ
και τους τρελούς πίσω απ’ τα κάγκελα,
για τη ζωή μας τη φυλακισμένη
σε σκονισμένα ράφια και σε φάκελα.

Κι εσύ δεν άκουγες, ούτε μου μίλαγες,
είχε η ζωή σου πια τελειώσει.
Η ιστορία πέρασε πάνω σου
και σαν καμιόνι σε έχει λιώσει.

Με τους αστούς αρχίζει η ζωή σου
τα καλοκαίρια, τον Ιούνιο,
και τη Μακρόνησο τώρα κοιτάζεις
τις Κυριακές τ’ απόγευμα απ’ το Σούνιο.

Κι εσύ δεν άκουγες, ούτε μου μίλαγες
είχε η ζωή σου πια τελειώσει.
Η ιστορία πέρασε πάνω σου
και σαν καμιόνι σε έχει λιώσει.