Πάλι περίμενα στην πόρτα
μες στο σκοτάδι να σε δω,
να μ’ ανταμώσεις όπως πρώτα
στην αγκαλιά σου να χαθώ.

Μα δε λες να 'ρθεις και υποφέρω
που θα καταλήξω πια δεν ξέρω,
είναι δυνατός ο πόνος της ψυχής.
Μα δε λες να 'ρθεις κι εγώ πονάω
πάλι την καρδιά μου ξεγελάω
με τη σκέψη πως κι απόψε θα φανείς.

Και τι δεν θα ‘δινα καρδιά μου
να ‘ρχοταν πάλι η βραδιά,
να σ’ έβλεπα ξανά μπροστά μου
να μου γελάς όπως παλιά.

Μα δε λες να 'ρθεις και υποφέρω
που θα καταλήξω πια δεν ξέρω,
είναι δυνατός ο πόνος της ψυχής.
Μα δε λες να 'ρθεις κι εγώ πονάω
πάλι την καρδιά μου ξεγελάω
με τη σκέψη πως κι απόψε θα φανείς.