Τότε που χανόμουν
και σου γύρευα το φως, τότε που ήσουν.
Τότε που για μένα
δεν υπήρχε ουρανός, τότε που ήσουν.

Τότε που το ξεπέρασα
χωρίς να με νοιαστείς
και ύστερα σε βρήκανε
οι μπόρες της ζωής,
τότε που ήσουν.

Και τώρα λες πως είσαι εσύ
εκείνη π’ αγαπούσα
και τώρα λες πως είναι αυτά
τα χείλη που φιλούσα.
Και τώρα λες πως είσαι εσύ.

Τότε που γυρνούσα
μες στους δρόμους σαν τρελός, τότε που ήσουν.
Τότε που με ξέχασε
ακόμα κι ο θεός, τότε που ήσουν.

Τότε που με προσπέρασες
μα σώθηκα ευτυχώς
και από τότε ρίζωσε
βαθιά μου ο καημός,
τότε που ήσουν.

Και τώρα λες πως είσαι εσύ
εκείνη π’ αγαπούσα
και τώρα λες πως είναι αυτά
τα χείλη που φιλούσα.
Και τώρα λες πως είσαι εσύ.