Πάνω που ‘χα συνηθίσει
στη μοναξιά του χωρισμού,
ήρθες ξανά να ζωγραφίσεις
τα χρώματα του στεναγμού.

Κι ο πόνος μου έγινε μαρτύριο,
στα χείλη μου εσύ το δηλητήριο,
δεν φανταζόμουνα ποτέ πως θα συμβεί,
Κι ο πόνος μου έγινε μαρτύριο,
στα χείλη μου εσύ το δηλητήριο,
μακριά σου η καρδιά μου αιμορραγεί.

Πάνω που είχε υποχωρήσει
του χωρισμού μας ο καημός,
ήρθες ξανά για να ξυπνήσεις
ότι είχε σβήσει ο καιρός.

Κι ο πόνος μου έγινε μαρτύριο,
στα χείλη μου εσύ το δηλητήριο,
δεν φανταζόμουνα ποτέ πως θα συμβεί,
Κι ο πόνος μου έγινε μαρτύριο,
στα χείλη μου εσύ το δηλητήριο,
μακριά σου η καρδιά μου αιμορραγεί.