Θανάσιμο μου αμάρτημα
ποτέ δεν θα γλυκάνεις
τη γη κρατάς προάστιο
στον ουρανό σαν φτάνεις
κι εσύ οικόπεδο ξερό
ποτέ δε θα φυτρώσεις
λουλούδι βγάζεις στην καρδιά
μα τ’ άνθος δε να νιώσεις.

Μια λάβα θα ‘ρθει ένα πρωί
τον κόσμο να κυκλώσει
θα ψάχνω έξω την αυγή
μα θα ‘χει πια νυχτώσει
θα πλύνει αλήθειες άρρωστες
αιτίες θα μου δίνει
κι εγώ γυμνός απέναντι
θα παίρνω την ευθύνη.

Καλοθρεμμένη μου ζωή
τη γλώσσα μη μου βγάζεις
γιατί σαν έρθουν δύσκολα
φοβάμαι θα δειλιάσεις
κι εσύ παράσημο χρυσό
μόνο ντροπές θα νιώσεις
σε λάθος ώμο αν σταθείς
μετά θα μετανιώσεις.

Μια λάβα θα ‘ρθει ένα πρωί
τον κόσμο να κυκλώσει
θα ψάχνω έξω την αυγή
μα θα ‘χει πια νυχτώσει
θα πλύνει αλήθειες άρρωστες
αιτίες θα μου δίνει
κι εγώ γυμνός απέναντι
θα παίρνω την ευθύνη.